خدايا.....

دلم مي خواهد که بگويم، با تو بودن، بودني است که همه ي بودن هاي ديگر را تهي ميکند. بودن تو را مي خواهم که بودنت بودني ترين بودنم است که بي تو همه چيز  بودن در جهان نيست گرچه همه چيز باشي؛نیایی، ننگري، نخواهي و نشکفي که شکفتن به جز تو شکفتني نيست. زيبايي دور از تو زيبا نيست. فعل ها را مي توان صرف کرد تا آخرت، تا ابديت، تا فرداها تا بي نهايت؛ صداها را مي توان ضبط کرد تا بشنوند و بگويند، نقد کنند، به فرداها بسپارند. ميتوان با تو نجوا کرد نجوايي ترين نجوا را. اما تو همان خدايي باش که خداييت جمله هايم را درمي يابد تا شايد دريابم جمله هايت را.

مقدمه ای بر شناخت جهان متافیزیک(متافیزیک فلسفی+در نظام کیهانی) برای (جهان های موازی) بعد زمان و فضا که چگونه جهان کنونی را در معرض آشفتگی و بی نظمی قرار میدهد و جهان در راستای (فضا – زمان دو نیم شده) میشود امیدوارم برای دوستان عزیز متافیزیکیم  بسیار مفید باشد و همچنان  قابل تفکر و تامل........

قبل از اینکه بیشتر به موضوع جهان های موازی بپردازیم باید با مفهوم زمان بیشتر آشنا بشیم .

 زمان معیاری برای تعیین مدت وقوع یک رویداد یا نشان دادن هنگام وقوع آن است . مثلا وقتی می گوییم جسمی در مدت 3 ثانیه  سقوط می کند منظورمان این است که وقوع این رویداد چقدر طول می کشد.یکای اندازه گیری زمان ثانیه است . که خود بر اجزای کوچکتر چون میلی ثانیه ( یک هزارم ثانیه ) ، میکرو ثانیه ( یک میلیونم ثانیه ) و نظیر آنها تقسیم می شود .

قبلا معیار گذشت زمان یک رویداد اختر شناسی و طبیعی بود مانند طلوع و غروب خورشید ، ماه و حرکت ستارگان و یا شبانه روز و تقسیم بندی یک شبانه روز به 24 ساعت .

اما معیار زمانی که اکنون در سراسرجهان به کار می رود رویدادی اتمی است . همه اتم ها با الگوی بسیار منظمی نوسان می کنند . در سیزدهمین همایش عمومی در مورد وزن ها و مقادیر اعلام شد که یک ثانیه عبارت است از مدت زمانی که طی آن هر اتم سزیم  133 به اندازه :  9،192،631،770 بار نوسان کند .

 ساعت های اتمی که از سزیم  133 ساخته شده اند بسیار دقیق هستند . بهترین ساعت سزیمی تقریبا در هر 6،000 سال به اندازه یک ثانیه خطا دارد .  

مفهوم زمان در شرائط مختلف متفاوت است . طبق نظریه نسبیت خاص اینشتین زمان تابعی است از سرعت حرکت اجسام .

 هرچه سرعت بیشتری پیدا کنیم زمان برای ما کند تر خواهد شد . بنابراین میتوانیم نتیجه بگیریم که اگر با حد اکثر سرعت ممکن ( یعنی سرعت نور ) حرکت کنیم گذشت زمان متوقف خواهد شد . و اگر بتوانیم با سرعتی بیشتر از سرعت نور حرکت کنیم به مکانی خواهیم رسید که وقتی حرکت نکرده بودیم آنجا بودیم !  و اگر بتوان فرایندهای فیزیکی خاصی را انجام داد که وارونه عمل کنند پس تحرک زمان توجیه پذیر است .

زمان در مجاورت با یک میدان جاذبه قدرتمند نیز به کندی می گراید . البته میزان این کندی برای میادین جاذبه در دسترس ما بسیار نا چیز است . تفاوت گذر زمان برای دو ساعت اتمی که یکی روی سطح زمین و دیگری به فاصله 1،5 کیلومتر بالاتر قرار گرفته است بیش از یک ثانیه در دویست هزار سال نخواهد شد . و این تفاوت به هیچ درد یک مسافر زمان نمی خورد . بنابراین باید به دنبال منابع جاذبه بسیار قوی باشیم مانند ستارگان . اما نه ستارگان معمولی بلکه ستارگانی که تمام سوخت پلاسمایی خود را به مصرف رسانده و انرژی آنرا تمام کرده باشند . کوتوله های سفید ، ستارگان نوترونی و سیاهچاله ها 

یکی از مسائلی که در مورد حرکت زمان وجود دارد تغییر پذیری محیط است . به اینصورت که اگر امکان سفر در زمان وجود داشته باشد و شخصی به گذشته سفر کند و اتفاق تعیین کننده ای را به وجود بیاورد ، پیامد های این اتفاق در زمان حال هم قابل مشاهده خواهد بود .

به اینصورت جهان کنونی همیشه در معرض آشفتگی و بی نظمی قرار خواهد داشت . و مسائل توجیه ناپذیری پیش می آید . و در ضمن حوادثی که در این سفربه وجود می آید به طور مستقیم بر روی زمان حال ( یا آینده شخصی که سفر کرده ) تاثیر مستقیم خواهد داشت .مثل کشته شدن اتفاقی پدر یک شخص در کودکی در سفر او به گذشته .

به این ترتیب آن شخص عملا نباید وجود داشته باشد چون پدرش قبل از تولد او مرده است . در یک جهان واحد ( از لحاظ فضا – زمان ) تنها مسافرتهایی در زمان امکانپذیر است که ما بتوانیم آثار وقوع آنرا در طول تاریخ و زمان مشاهده کنیم

    فرضیه جهان های موازی  برای توجیه این موضوع در سفر به آینده یا گذشته عنوان شده است . 

می توان اینگونه در نظر گرفت که دو جهان موازی در دو سوی یک دیوار به نام زمان قرار دارد که با عایقی به نام سرعت نور نفوذ ناپذیر و بازدارنده شده است . و اگر بتوان با سرعتی بیشتر از سرعت نور حرکت کرد این سد از بین می رود ... و یا برعکس در دوسوی این دیوار ذراتی وجود داشته باشند که که تنها می توانند سریعتر از نور حرکت کنند و هرگز سرعت آنها به پایین تر از سرعت نور نمی رسد .

دانشمندان فیزیک نوین ذراتی را که جرم در حال سکونشان صفر است ، لوکسون می نامند ( به معنی نور – چون این ذرات با سرعت نور حرکت می کنند ) و ذراتی را که جرم در حال سکونشان مثبت است ، تاردیون ( به معنی کند – چون این ذرات با سرعت های کمتر از سرعت نور حرکت می کنند )

اما فراتر از این ذرات ، به یک جرم موهوم ( یا ناشناخته ، هنوز کشف نشده ، غیر قابل دید و ... ) معتقدند که ذراتی هستند که با سرعتی بیشتر از سرعت نور حرکت می کنند .

در جهان ما جرم ذرات معمولی صفر یا مثبت است . این جرم موهوم نمی تواند در جهان ما مفهومی قابل تصور داشته باشد . اما این بدین معنا نیست که چنین ذراتی وجود ندارند . این ذرات دارای خصوصیات متناقض با دانش ما هستند . مثلا :

هرچه کندتر حرکت کنند انرژی بیشتری دارند ، یعنی دقیقا عکس آن چیزی که در جهان ما وجود دارد . اگر با مقاومتی رو به رو شود سرعت می یابد و اگر نیرویی رو به جلو بر آن وارد شود ، از سرعتش کاسته می شود . هرچه انرژی آن کمتر شود سریعتر حرکت می کند بطوریکه اگر انرژی آن به صفر برسد سرعتش سر به بی نهایت می زند . و برعکس اگر انرژی اش بی نهایت شود به سرعت سکون خود ( یعنی سرعت نور ) می رسد . 

با این تفاسیر حالا می توانیم وجود دو نوع جهان را به تصور درآوریم :

1 – جهان تاردیونی ما که سرعت نور در آن ماکسیمم است و افزایش انرژی سبب افزایش سرعت تا حد سرعت نور می شود .

2 – جهان تاکیونی ( جهان ذرات موهوم ) که سرعت نور در آن سرعت سکون به حساب می آید و افزایش انرژی سبب کاهش سرعت تا حد سرعت نور می گردد .

و بین این دو جهان ، یک دیوار لوکسونی بی نهایت ظریف وجود دارد و ورود به جهان تاکیونی یا تاردیونی مستلزم شکستن این دیوار یا همان عامل بازدارنده سرعت نور است .  هواپیماهای مافوق صوت با شکستن دیوار صوتی ، در حقیقت وارد جهان ذراتی با سرعت بیشتر از سرعت صوت می شوند .  در تشابه با دیوار صوتی ، اگر ما هم روزی بتوانیم بر این دیوار نوری غلبه کنیم وارد جهانهای با سرعت بیشتر از سرعت نور ، یعنی جهان تاکیونی می شویم .

دید کلی

• آیا نسخه دومی از شما ، یک رونوشت از خود شما وجود دارد که همین الان مشغول خواندن این مقاله باشد؟
• آیا شخصی دیگر با اینکه شما نیست، روی سیاره‌ای به نام زمین با کوههای مه گرفته ، مزارع حاصل خیز و شهرهای بی در و پیکر در منظومه خورشیدی که هشت سیاره دیگر نیز دارد، زندگی می‌کند؟
  
• 
• آیا زندگی این شخص از هر لحاظ درست عین زندگی شما بوده است؟
• اگر جوابتان مثبت است، شاید در این لحظه او تصمیم بگیرد این مقاله را تا همین جا رها کند، در حالی که شما به خواندن مقاله تا انتها ادامه خواهید داد.

نظریه جهانهای موازی

اندیشه وجود یک خود دیگر نظیر آنچه که در بالا شرح آن رفت عجیب و غیر معقول به نظر می‌رسد، اما آنگونه که از قرائن بر می‌آید انگار مجبوریم آن را بپذیریم. زیرا مشاهدات نجومی از این اندیشه غیر مادی پشتیبانی می‌کنند. بنابر این پیش بینی ساده‌ترین و پر طرافدارترین الگوی کیهان شناسی که امروزه وجود دارد، این است که هر یک از ما یک جفت (همزاد) داریم که در کهکشانی که حدود 10²⁸⁰ متر دورتر از زمین قراردارد، زندگی می‌کنند.

این مسافت آنچنان زیاد است که بطور کامل خارج از هر گونه امکان بررسیهای نجومی است، اما این امر واقعیت وجود نسخه دوم ما را کمرنگ نمی‌کند. این مسافت بر اساس نظریه احتمالات مقدماتی برآورده شده و حتی فرضیات خیال پردازانه فیزیک نوین را نیز در بر نگرفته است.

فضای بیکران

اینکه فضا بیکران است و تقریبا بطور یکنواخت از ماده انباشته شده است، چیزی که مشاهدات هم آن را تأیید می‌کنند. در فضای بی کران حتی غیر محتمل‌ترین رویدادها نیز بالاخره در جایی ، اتفاق خواهند افتاد. در این فضا ، بینهایت سیاره مسکونی دیگر وجود دارد، که نه تنها یکی بلکه تعداد بیشماری از آنها مردمانی دارند که شکل ظاهری ، نام و خاطرات آنها دقیقا همان هاست که ما داریم. به ساکنانی که تمامی حالتهای ممکن ار گزینه‌های موجود در زندگی ما را تجربه می‌کنند. من و شما احتمالا هرگز خودهای دیگران را نخواهیم دید.

وسعت عالم

دورترین فاصله‌ای که ما قادر به دیدن آن هستیم، مسافتی است که نور در مدت 14 میلیارد سال که از انفجار بزرگ و آغاز انبساط عالم سپری شده است، طی می‌کند. دورترین اجرام مرئی هم اکنون حدود 4x10²⁶ متر دور تر از زمین قرار دارند. این فاصله که عالم قابل مشاهده توسط ما را تعریف می‌کند. بطور مشابه ، عالمهای خودهای دیگر ما کراتی هستند به همین اندازه ، که مرکزشان روی سیاره محل سکونت آنهاست. چنین ترکیبی ساده‌ترین و سر راست‌ترین نمونه از جهانهای موازی است. هر جهان تنها بخشی کوچک از "جهان چند گانه" بزرگتر است.

جدال فیزیک و متا فیزیک

با این تعریف از جهان ممکن است شما تصور کنید که مفهوم جهان چند گانه تا ابد در محدوده قلمرو متا فیزیک باقی خواهد ماند. اما باید توجه داشت که مرز میان فیزیک و متا فیزیک را این مسأله که یک نظریه از لحاظ تجربه قابل آزمون است، یا خیر تعیین می‌کند نه این موضوع که فلان نظریه شامل اندیشه‌های غریب و ماهیتهای غیر قابل مشاهده است. مرزهای فیزیک به تدریج با گذر زمان فراتر رفته و اکنون مفاهیمی است بسیار انتزاعی تر نظیر زمین کروی ، میدان الکترو مغناطیسی نامرئی ، کند شدن گذر زمان در شرعتهای بالا ، برهمنهی کوانتومی ، فضای خمیده و سیاهچاله را در بر گرفته است. طی چند سال گذشته مفهوم جهان چند گانه نیز به این فهرست اضافه شده است.

پایه این اندیشه بر نظریاتی است که امتحان خود را به خوبی پس داده‌اند. نظریاتی همچون نسبیت و نظریه مکانیک کوانتومی ، افزون بر آن به دو قاعده اساسی علوم تجربی نیز وفادار است. که پیش بینی می‌کنند و می‌توانند آن را دستکاری نمایند.

انواع جهانهای موازی

دانشمندان تا کنون چهار نوع جهان موازی متفاوت را تشریح کرده‌اند. هم اکنون پرسش کلیدی وجود یا عدم جهان چند گانه نیست، بلکه سوال بر سر تعداد سطوحی است که چنین جهان می‌توان داشته باشد. یکی از نتایج متعدد مشاهدات کیهان شناسی اخیر این بوده است که جهانهای موازی دیگر مفهومی خیال پردازانه و انتزاعی صرف نیست. به نظر می‌رسد که اندازه فضا بینهایت است. اگر اینگونه باشد، بالاخره در جایی از این فضا هر چیزی که امکان پذیر باشد واقعیت خواهد یافت. اصلاً مهم نیست که امکان پذیری آن تا چه حد نامتحمل است.

فراسوی محدوده دید تلسکوپهای ما ، نواحی دیگری از فضا کاملا شبیه آنچه که پیرامون ماست وجود دارند، آن نواحی یکی از انواع جهانهای موازی هستند. دانشمندان حتی می‌توانند محاسبه کنند که این جهانها بطور متوسط چقدر با ما فاصله دارند و مهمتر از همه اینکه تمامی اینها فیزیک حقیقی و واقعی است. زمانی که کیهان شناسان با نظریاتی روبرو می‌شوند که از استحکام لازم برخوردار نیستند، نتیجه می‌گیرند که جهانهای دیگر می‌توانند ویژگیها و قوانین فیزیکی کاملا متفاوتی داشته باشند. وجود این جهانها بسیاری از جنبه‌های پرسش بنیادی در خصوص ماهیت زمان و قابل درک بودن جهان فیزیکی را پاسخ داد.